Tag: peterthiel

Rivalry at Work and Anti-Rivalry

Rivalry at Work

“The more we compete, the less we gain”
Peter Thiel, Zero to One

Everyone should mind her own business! How dare you interfere in my business? We need to watch out for the other team! We are good as we are! I am not indulging with your business, so no one should indulge with mine!

Such and similar phrases are usually avoided to be voiced, still heard at workplace here and there, and they reveal rivalry and defensiveness.

When you care about these words and listen to what is being told, -which are usually served with an accompanying throughout stories from recent past- in case you are not careful, you might suddenly start to see yourself as taking a side. In these stories, everyone is right; whichever side you listen to, that side seems to be right. You either have to choose your side or stay with “who cares” mentality, which basically means “listening” to both sides yet you not minding much about either side.

However, if you pay attention, you will start to feel an absurdity. Yes, only if you pay attention and it will not be automatic, you will need to stop and look, and ask, what does this story really tells me? What’s this defense about? Is another story really not possible? If the sides of this rivalry are people or teams under your management, than paying attention is a must for you. You must realize and you must ask yourself “what’s really going on?”

Defense is described as “capability of resisting attack” (Merriam-Webster Dictionary). Definition itself is pointing out a very interesting absurdity; who is attacking? You are defending, so there has to be an attack, right? So, in this case your work-fellow (!) is the attacker!

Well, why is this defensive status, this rivalry happening? We might try try to find answers by looking at one or more of the following.

First of all, if there is defense there is also fear of losing. I have to defend, attack or run away for not losing because if there is perception of an attack, everything in the brain stops. Let’s repeat, stops, your brain stops, it does not work! Excuse me, let me correct, everything stops but amygdala. Everything else in the brain give way to the great amygdala (indeed its size and its shape is similar to an almond, and actually it means almond in Greek) and amygdala is all alone in the battlefield. However, amygdala to which we own our thousands of years of existence, does only know two things, fight or flight! (hmm, can we say fight or resign when the battlefield is our workplace?)

Secondly, there is the feeling of insecurity. I’m not trusting that my fellow, the other team will fight fairly. I am consciously using the word “fight”, consciously because if we talk about insecurity, perceptually there should also be a fight. My fellow colleague, the other team is my rival. My colleague is not someone that I create, I co-create with, and the team I’m competing with is not my collaborator towards a bigger purpose.

Thirdly, I’m not yet aware of the benefits of co-working and and not even concentrating at my own work instead of rivalry. There is no answer to the question of “what’s in it for me?”. Or, just a second, not the answer, even the question itself does not exist. Does not exist, because I don’t have time, I don’t have energy. My time and energy are spent on the fight; even if I do like to spare some energy nothing is left on my reserves, I’m busy in a sense. Maybe, I do like to act like this, because messing around with others tastes like french fries, you can’t resist, you salt, you dip into ketchup, mustard whatever you like and you keep eating. And, I’m acting childishly, my mother (or father) cooked wonderful dishes, the dinner table looks great, and I’m stubbornly and only eating french fries. All I care! I’m not working with you, I’m not playing with you, I’m not creating…

Fourth, I’m not aware of this: you need to love your colleagues. Months ago, thinking about workplace, I was describing it like this; the demand and expectation around us becoming so extreme and we need a true and diverse support (including emotions) from our colleagues, which is not happening without love. Otherwise, results are very usual, far from being great.

SO, WHAT TO DO?

First of all, ask yourself; what’s this defense all about for God’s sake? What will happen if you don’t defend and refuse to fight? Do you really want your amygdala to manage you? Have you asked? Have you really asked these questions? If yes, you do not need me for the answers, if no, go back to the beginning of this paragraph.

Secondly, stop fighting. Simply dismiss it, drop it. Fight draws you to the bottom, fight is weights you are holding that draws you. Drop it. Drop and rise. Similarly, ‘distrust’ also draws relationships, draws any progress to the bottom. Sucks energy. Which is more preferable to be drawn with distrust and struggle or to stay stable at surface and swim through trust? For a second, let’s assume that the attack continues from the other side (whoever they are), your head is being submerged into the water, your head remains under the water for a while, you struggle and you are up again. Instead of counterattack, what happens if you continue swimming and leave the wrangler behind where he is? Which one do you prefer, fighting childishly and endlessly where you are or progress? Go on and choose one of them!

Thirdly, focusing at your work, becoming better and deeper at what you do will mean that you do increase your uniqueness, your wisdom and insights about it. We’ve just started to swim, now it’s time to catch a flow and start flowing. That will result in arriving earlier where you do intend to arrive. You will be seen astonishingly strong and smooth and as the flow you catch will remain invisible to other eyes. Once you catch this flow, you will also start to realise beauties around the river, you will enjoy and you will have the chance to benefit from those. Still, it is your call if you want keep saying “all I care” and keep eating french fries only. The choice is yours, the choice was always yours, the choice is always yours.

Fourth, just love, what’s the big deal about it? “Loving, everything begins by loving somebody” said Sait Faik, in one of this short stories. Work life is very challenging as it is anyways, how long can it be sustained without love and positiveness? Isn’t it preferable to have hours full of affection and possibilities rather hatred and anger which only bring deadlocks?

In case you are in a leading position, “what to do?” should answer a double meaning for you. First, follow the steps yourself. Second, use all the leadership techniques you know and encourage these steps in your team and in every member of your team.

As a later topic to write about, it’s also possible to define bigger hoops when you look at this rivalry-defense-attack triangle from a bigger perspective. Take the companies in the same industry performing rivalry-defense-attack against each other; could it be resulting in similar harms as in a single organisation, bringing stagnation, hindering progress for the whole industry which inevitably will mean stagnation and inhibition of progress for every single player in the industry? If we like to see even a bigger hoop, can we look at national economies? (Surely if such a thing called national economy still exists against economies of multinational companies). It seems -even though we have some countries who think and play as they are defending against some attacks, positioning themselves as defenders and keeping a rivalry from a nationalist point of view- today, the main players in the world are some companies and few countries -like Singapore- which are focusing at their own progress and advancement. They are not rivaling, quoting Peter Thiel once more, they are not considering competition as a sign of value but as a destructive force.

Advertisement

İş Yerinde Rekabet ve Anti-Rekabet

İş Yerinde Rekabet

“Ne kadar çok rekabet edersek, o kadar az kazanırız”
Peter Thiel, Sıfırdan Bire

Herkes kendi işine baksın! Sen kim oluyorsun da benim işime karışıyorsun? Dikkat etmek lazım yoksa tepemize çıkarlar! Bir arada olmalıyız yoksa diğer ekip bizi ezer! Biz böyle iyiyiz! Ben kimsenin işine karışmıyorum, kimse de benim işime karışmasın!

Bu ve benzeri ifadeler, organizasyonlarda ara ara duyulan ama çok da dillendirilmeyen rekabeti ve savunmayı ele veren sözler.

Bu laflara kulak astığınızda ve anlatılanları dinlediğinizde -ki sıklıkla sıkı bir evveliyatı olan sıkı hikayeler ile beraber servis edilirler- dikkatli olmazsanız kendinizi birden bire taraf olarak görmeye başlayabilirsiniz. Herkesin haklı olduğu hikayelerdir bu, ne taraftan dinlerseniz o taraf haklıymış gibi gelir. Ya tarafınızı seçersiniz ya da “bana ne” dersiniz, Neşeli Günler filmindeki Ziya karakteri (Şener Şen) gibi, bir gün abinizde bir gün yengenizde kalıp iki tarafı da dinleyip çok da şey etmezsiniz yani söylenenleri.

Dikkatinizi verdiğinizde ise tuhaf bir durum sezersiniz, bir şey terstir. Ne var ki otomatik değildir bu dikkat verme, durmanız ve bakmanız, ve sormanız gerekir, bu hikaye bana ne diyor? Bu neyin savunması? Başka bir hikaye mümkün değil mi? Hele ki, bu rekabetin tarafları sizin yönetiminizdeki kişi veya takımlar ise bu dikkat verme mutlak bir zorunluluktur, fark etmek şarttır, sormak şarttır kendinize, “nedir kuzum gerçekten bu durum?”

Savunma, ‘saldırıya karşı koyma’dır (TDK Sözlük). Tanım, zaten başka bir absürtlüğü getirip ayak ucuna bırakıyor; saldıran kim? Öyle ya, madem savunmadasın, saldırı var öyle değil mi? Bu durumda saldıran da iş arkadaşın (!) oluyor!

Peki bu savunma hali, bu rekabet neden oluyor? Şu ihtimallerden biri veya birden fazlasında cevap bulmaya çalışabiliriz.

Bir kere, savunma varsa kaybetme korkusu vardır. Kaybetmemek için savunmalı, ölmemek için saldırmalı veya kaçmalıyım. Çünkü saldırı algısı varsa, beyinde her şey durur (tekrar edelim, durur, beyin durur, çalışmaz), pardon tek bir yer hariç her şey durur, amigdala. Beyindeki tüm diğer bölümler büyük dev amigdalaya yolu açar, amigdala (ki aslında badem kadardır badem gibidir, hatta Yunancada badem demektir) cenk meydanına tek başına çıkar. Ne var ki, belki yüz binlerce yıllık varoluşumuzu borçlu olduğumuz Amigdala sadece ve sadece iki şey bilir, kaç ya da savaş! (hmm, istifa et ya da saldır diyebilir miyiz acaba?).

İkincisi, güvensizlik hissi vardır. İş arkadaşımın, karşı takımın adil dövüşeceğine inanmıyorumdur. Bilerek “dövüş” diyorum, bilerek, çünkü güvensizlik varsa algısal olarak dövüş vardır. İş arkadaşım, karşı takım rakiptir, iş arkadaşım beraber yarattığım kişi değildir, rekabet ettiğim ekip birlikte daha büyük bir amaca ortak olduklarım değildir.

Üçüncüsü, muhtemelen rekabet yerine birlikte çalışmanın ve hatta rekabet etmeyerek kendi işime odaklanmanın bana ne fayda sağlayacağının farkına varamamışımdır. “Bunun bana faydası ne?” (what’s in it for me?) sorusunun cevabı yoktur. Ya da bir saniye, cevabı değil, sorunun kendisi bile yoktur. Yoktur çünkü vaktim yoktur, enerjim yoktur. Vaktimi ve enerjimi harcamışımdır dövüşte, istesem de böyle şeylere vaktim ve enerjim kalmamıştır, çok işim vardır yani bir bakıma. Ya da seviyorumdur böyle yapmayı, çünkü başkasıyla uğraşmak patates kızartması tadındadır, direk elinle dalarsın, tuzlayıp artık ne seviyorsan ona bana bana ağzına ata ata yersin. Ve çocukça davranıyorumdur, annem (ya da babam) çok güzel yemekler yapmıştır, sofra güzeldir sofra şahanedir, ama ben inatla ve sadece patates kızartması yiyorumdur, bana ne işte yemeyeceğim. Bana ne işte seninle çalışmayacağım, oynamayacağım, yaratmayacağım…

Dördüncüsü, şunun farkında değilimdir, iş arkadaşlarını sevmek zorundasın. Şöyle yazmışım aylar önce iş hayatını düşünerek, etrafımızdaki talep ve beklenti o kadar inanılmaz bir şekilde arttı ki, iş arkadaşlarımızın, duygusal tarafımızı da besleyen gerçek desteğine ihtiyaç duyuyoruz, ve bu gerçek bir sevgi olmadan olmuyor. Öbür türlü, başarılar olağanüstü olmaktan uzak ve normal olarak kalıyor.

Peki ne yapmalı?
Bir kere, sor kendine Allah aşkına neyin savunması bu? Savunma yapmasan, savaşmayı reddetsen ne olacak? Gerçekten amigdala mı yönetsin istiyorsun seni? Sordun mu? Gerçekten sordun mu? Evetse, cevaplar için bana ihtiyacın yok, hayırsa paragraf başına geri dön.

İkincisi, bırak dövüşmeyi. Bayağı bırak, bildiğin bırak. Kavga seni suyun içinde dibe çekiyor, kavga seni dibe çeken ellerinde tuttuğun ağırlıklar, bırak. Bırak ve yüksel. Güvensizlik de benzer şekilde ilişkileri, ilerlemeyi dibe çeken bir unsur. Enerjiyi emen bir şey. Güvensizliğin dibe çekmesiyle, mücadeleyle yerinde durmak veya boğulmak mı yeğdir, güvenerek yüzeyde kalmak ve yüzmek mi? Ve hadi diyelim karşı taraf (kimse artık) saldırıya devam ediyor, kafanı suya batırıyor, kafan kısa bir süre suyun altına iniyor, debelenip tekrar yukarı çıkıyorsun. Karşı saldırıya geçmek yerine, yüzüp yoluna devam etsen, kavga edeni olduğu yerde kendi haline bıraksan ne olur? Olduğun yerde çocukça kavga mı ilerleme mi? Seç hadi birini!

Üçüncüsü, kendi işine odaklanmak, kendi işinde daha iyi hale gelmek, kendi işinde derinleşmek o işe dair iç görünü, işe dair bilgeliğini, o işteki eşsizliğini artırmak demektir. Demin yüzmeye başlamıştık, şimdi bir akış yakalayıp akmak, varmak istediğin yere daha hızlı varmak, aktığın nehirde yakaladığın akışı gören olmadığı için herkesi hayret ettirecek kadar bir sağlamlıkla pürüzsüzlükle akmak. Bu akışı sağlayınca, artık nehirdeki ve nehrin etrafındaki güzellikleri far etmen, keyfini çıkarman ve bunlardan istifade etmen mümkün. Yok illa ölene kadar ‘bana ne bana ne’ diyerek sadece patates kızartması yiyeceğim diyorsan, gene sen bilirsin. Tercih senin, tercih hep senindi ve tercih her zaman senin.

Dördüncüsü, sev işte yani ne var? “Sevmek, bir insanı sevmekle başlar her şey.” demiş Sait Faik (Alemdağı’nda Bir Yılan Var isimli öykü -devamında “burada (İstanbul) her şey bir insanı sevmekle bitiyor” da diyor gerçi, ama Sait Faik söz konusu olduğunda bunu mutlak bir karamsarlık, çaresizlik değil de aşılması gereken bir engel gibi algılamayı tercih ediyorum.) İş hayatı zaten kendinden zor bir şey, sevgisiz ilişkilerle ne kadar sürdürülebilir ki? Her gün, tıkanmadan başka bir şey getirmeyecek nefret ve öfke dolu saatler geçirmek yerine olasılıklar sunan sevgi dolu saatler yeğ değil midir?

Liderlik eden, etmeye çalışan konumdaysanız da “ne yapmalı?” sorusunun cevabı iki kademeli olmalı. Bir, o adımları kendin için uygula. İki, bildiğin tüm liderlik tekniklerini kullan ve bu adımları ekibinde ve ekipteki her bir kişide teşvik et.

Başka bir yazı konusu olarak, bu savunma – saldırı – rekabet işene daha geniş bir açıdan bakıp, daha büyük halkalar tanımlamak mümkün. Aynı sektördeki şirketlerin birbirlerine karşı yürüttükleri saldırı – rekabet – savunma, tıpkı bir organizasyondaki iç rekabetin verdiği zarar gibi, bu defa sektör için benzer zararları getiriyor ve sektörün büyümesini, dolayısıyla her bir oyuncunun büyümesini, gelişmesini engelliyor olabilir mi? Daha büyük bir halka görmek istersek de ülkelerin ekonomilerine bakabilir miyiz? (Tabi çok uluslu şirketlerin ekonomileri karşısında hala ülkelerin ekonomileri denilen şey ne kadar kaldıysa.) Bana öyle geliyor ki, milliyetçi bir bakışla kendisini rekabet ediyor, bir saldırıya karşı koyuyor diye düşünen, öyle konumlandıran, öyleymiş gibi oynayan ülkeler olsa da bugün artık ana oyuncular rekabete ve hayali saldırılara değil kendi büyümesine kendi gelişmesine takıntılı şirketler ve Singapur gibi kendi gelişimine ve ilerlemesine odaklanmış az sayıda ülke. Onlar rekabet etmiyor, çünkü gene Thiel’den alıntı ile, onlar artık rekabeti bir değer işareti olarak değil, yok edici bir kuvvet olarak görüyor.