Çok çok basit de olsa, sıklıkla gerçeklerin duygu ile karışmasına izin veriyoruz. Oysa duygularımızı tüm ağırlığı ile ve aynı zamanda gerçekleri tüm acımasızlığı ile kabul etmek ve aynı anda ikisini birden, yan yana yaşamak mümkün. Auster’ın romanında, bir çocuktan öğreniyoruz bunu, yeni edindiği arkadaşı kendisinden daha iyi beyzbol oynuyor ve bu yüzden takım kaptanlığını kaybediyor. Kaptanlığı kaybetmek onu çok üzüyor ama çok sevdiği arkadaşının daha iyi olduğunu da kabul ediyor.
Ridiculously simple, yet we still allow feelings to interpenetrate into facts. Whereas it is quite possible to accept our feelings, to accept facts and let them live together next to each other. We hear it from a child in Auster’s novel, he looses his supreme commander position of baseball team to his new friend. He is really sorry about loosing position but at the same time he admits that his beloved friend is better than him in baseball.